1000 stukjes

Gisteren is de achterruit van de C3 gerepareerd. Een windvlaag en mijn zeil waren hem fataal.

Om 12 uur komen een paar jongens uit Emmen voorrijden en ik bied ze koffie aan. Dat slaan ze af maar tegen de heerlijke wafel zeggen ze geen nee :). We bespreken de schade, de oorzaak en lachen een beetje. Ze gaan aan het werk. Ik zie dat het een lastig klusje is. De ruitenwisser is niet zo goed ontwikkeld. Alu op ijzer geeft corrosie en dus binding waardoor hij lastig te verwijderen is. Met vereende krachten en ideeën krijgen we dat ding dan toch los.

Het verwijderen van de oude resten van de ruit is ook een klus. Wat geeft dat een bende glasscherven. Het valt uiteen in duizenden stukjes. In de kofferbak. Ik baal.

De dag dat het gebeurde had ik al door dat de glasstukjes ook in het stalen frame van de achterklep waren gekomen. Dat zit helemaal dicht gelast en is bovendien erg bochtig. Ik vroeg mij toen al af hoe ze dat eruit zouden krijgen. Niet dus. De monteur probeert nog wat trucjes om de rinkelende restjes te verwijderen maar ik zal moeten leven met een muzikale achterklep. Maak ik hem open dan rollen honderden glasstukjes naar beneden zoals de steentjes in een rainstick. Doe ik de klep dicht dan gebeurt het zelfde. Ik stel me voor hoe ik dit uitleg bij een eventuele verkoop van de auto, ooit. Ach, what the fuck, gewoon een muzikale auto, altijd al geweten.

Ik moet vanochtend denken aan dat Afrikaanse instrument als een liedje, Michel van Anouk, door mijn hoofd schiet. In dit liedje wordt het instrument heel subtiel gespeeld. Erg mooi.