Flashback

De laatste minuten voor ik afsluit. Bijna ‘Feierabend’. Ik leg nog een woordje met mijn moeder, verstuur op de valreep een e-mailing en sta op het punt om mijn laptop uit te schakelen. Via de speaker zet Santana de eerste noten in. Ik schiet terug naar Griekenland, die ene avond, spontaan, aanhaken bij een bijzondere Duitse groep, op mijn strand, waar de zon, elke avond opnieuw, waan-zin-nig mooi achter Paros verdwijnt.

Later, zitten we samen aan tafel en vieren de tent die 10 jaar staat :) Als de restaurants de deserts serveren sluiten twee broers aan waarvan ik inmiddels de namen vergeten ben; ja, Bryan & ? De drank vloeit, verhalen komen en alles wordt mooi. Ik geniet, in deze bijzondere groep. Benieuwd of ik ze ooit nog tref, daar op die camping in Naxos, ergens eind augustus.

Iedereen komt terug naar Naxos, ‘The Portara never closes.’

Onderuit in mijn hangmat, in de schaduw, kussentje onder mijn hoofd, leesvoer in mijn handen. Toch wel ultiem. Ik heb geluk. Een dag later komt Peet, vreemd, elkaar drie weken niet gezien, een beetje, opnieuw kennis maken, lachen, samen scooteren, bijzonder. Het is toch mooi om afstand te nemen? Dan kun je ook weer toenadering zoeken.

Ja Peet, gewoon ontspannen, adem halen en ontdekken. Niet remmen maar meelopen, kijken wat komt. Zelfs op de meest rotsachtige ondergrond, vind je, met de juiste bagage, altijd wel een plekje om te genieten. Juist daar, waar niemand, nagenoeg niemand, komt.