Geduld

Heerlijk hoe woorden samenkomen zoals vandaag geduld. Ik lees een boek over de geschiedenis van een joods gezin dat rond 1900 moet vluchten voor het ‘beleid’ van de tsaar (Schiet maar, ik ben toch al dood – Navarro). Ik lees mooie woorden en zinnen. Ergens komt in dat boek vanochtend het woord ‘geduld’ voorbij. Ik onderstreep en even later schrijf ik het op, mijn hand. Geduld, als afgeleid van dulden. Het lijkt mij een oud woord.

Vanavond wil ik naar de film. Eens geen Filmhuisflim maar licht & luchtig. ‘Het is een Kwestie van Geduld‘ rolt over mijn beeldscherm en ik bekijk de intro. Ik vertel Peet dat we een foute film gaan zien omdat dit woordje vanochtend voor de zoveelste keer voorbij komt. Soms moet je luisteren naar het universum :) Ik verheug me op de ‘Limburgs’ sprekende randstedelingen. Geheel onverwacht komt Rowwen Hèze voorbij.

Dulden

Dulden: iets toestaan zonder echt te omarmen. Toch? Dulden moet je ook in de sociocratie, een wijze van besturen waarbij je beslissingen gezamenlijk neemt op basis van consensus of ‘geen overwegend bezwaar’. Ik kwam ermee in aanraking op de basisschool van Luca waar leerling en leraar even veel inspraak hadden en alles op deze manier besloten werd. Geen overwegend bezwaar wil niet zeggen dat je het omarmt maar het – besluit – duldt.

Meestal ben ik heel geduldig, zo nu en dan, niet.

NS
Er is voor mij maar een Limburgse band en dat zijn De Schintaler, voor mij legendarisch met het lied: Mien Limburgs Landj. Ik herinner me die bewuste feestavond in de tent in Boukoul. Voor het eerst voelde ik iets van trots als ‘Limburger’ hoewel ik dat niet met de paplepel ingegoten heb gekregen. Inmiddels sprak ik dialect, hoewel ik met de jongens uit mijn jeugd nog overwegend Nederlands sprak.