Glamping

Dit weekend hebben we het Piet ‘r Pad anders dan normaal moeten inrichten. De oorzaak ligt ergens in het verleden; een week of twee om precies te zijn als Leon me uitnodigt voor een potje squash. Nu is squash natuurlijk inferieur aan tennis maar door de nabijheid van de vijand voor mij altijd extreem enerverend. Ik vraag altijd om de achterste baan en waarschuw van te voren voor mijn verbaal en fysiek geweld. Mensen die met mij de baan opgaan sluiten doorgaans een aparte verzekering af en tekenen een no claim overeenkomst.

Ik zag al binnen 4 slagen dat dit weer een fckng zware avond voor mij zou worden. Leon is super technisch en daarnaast erg fit. Zijn backhand is formidabel. Ik baal nu al. Na ruim een uur pak ik 2 setjes en krijg ik 6 setjes redelijk kansloos om de oren. Ik heb er bijna een week spierpijn van in mijn billen.

Afgelopen donderdag belt Leon weer. ‘Fietsen of squashen?’ is de vraag.

Natuurlijk wil ik squashen.

A. Fietsen is een kutsport en
B. Ik wil revanche.

Ik neem me voor iets rustiger te blijven, wissel naar mijn oude racket, pas wat technieken aan en ga ervoor. Ik pak de eerste set overtuigend en set twee kom ik opnieuw tot 7-1 voor waarna ik alsnog de set moet laten. Setje 3 is ook voor Leon maar setje 4 pak ik verrassend. Setje 5 probeert hij – Cosa Nostra Leo – mij dodelijk te verwonden met een bal vol op mijn kuit. Als hij geen vrouw en kinderen achter zou laten had ik hem ter plekke mijn squashracket laten opeten.
Het doet pijn, ik wrijf een beetje en speel stoer door. Enkele punten verder, als hij de set met 8-1 leidt zet ik af voor een korte bal en knapt er iets in diezelfde kuit. Leon verwijst naar mijn Italiaanse roots en vindt dat ik niet zo’n theater moet spelen maar ik kan echt niet verder. Mijn motortocht door Polen en de surfvakantie in Naxos schieten door mijn hoofd. Ik ben bang. Het doet pijn en ik had zoiets nog nooit eerder gevoeld. Ik ga koelen.

De voorspellingen

Vrijdagochtend bezoek ik de fysio voor controle en hij laat zijn wondere handen wapperen. Hij stelt me gerust. Zaterdag gaat al beter en ik wil hoe dan ook, nu Nederland te klein lijkt te worden, dit weekend Piet ‘r Padden. Maar niet twee etappes met 20 KG op de rug. We moeten dus de plannen wijzigen. We gaan glampen, min of meer :) Als een stel bejaarden rijden we met de auto naar de camping en trekken de fckng Hartmann stoelen met kussens uit de kofferbak. We maken ons eerste bakkie koffie en genieten in het zonnetje ondanks de slechte voorspellingen. Wat een comfort zo’n Hartmann vergeleken met het gangbare met de kont op de grond.
’s Avonds willen we ook nog decadent uit eten en dat lijkt bijna niet te lukken. Na 5 telefoontjes vind ik een Italiaan zo gek om ons toe te laten tot zijn etablissement. Het was vurrukkelluk, lang niet meer zo goed en lekker gegeten. Ook nu, gewoon weer buiten. Als we de voorspellingen hadden moeten geloven dan moesten we ons binnen opsluiten maar dit hele weekend hebben wij geen druppel – regen – gehad. Zo zie je maar, fck de voorspellingen. Hop naar buiten. Fck, uh, Buienradar.

Zondag, een frisse start met een kraaiende haan, op 10 meter, om 05:15! Ik heb hem later die ochtend proberen te vangen maar kreeg hem niet te pakken. Pannenkoeken als ontbijt. Daarna heerlijk een kilometer of 18 gewandeld zonder zware bepakking. Het ging uitstekend met mijn kuit, nagenoeg geen pijn. Zo zie je maar, alles komt goed.

Wel, ik ga ff douchen en dan toch maar eens, vergeef me, voetbal kijken. Oops.

Zum Wohl,

Remo

NS
Als je eens echt lekker wil eten en van Pizza houdt? In Zelhem zit een uitstekende Italiaan, een gast die het snapt. Attraverso. Een aanrader.