Grensoverschrijdend gedrag

Luca komt binnen. Frank Overmars heeft ‘grensoverschrijdend’ gedrag vertoond. Of ik de blog heb gehoord. Ik vertel hem dat ik me helemaal niet interesseer voor een herhaling van dat #metoo gedoe van een paar jaar geleden. Hij zegt dat mannen vies zijn. Of Petra het fijn vindt als ze nagefloten wordt. Dat het vies is om dickpics naar andere vrouwen te sturen. Hij wordt boos. Ik vertel hem dat mannen niet zomaar een dickpic sturen naar een vrouw. Zo van, ‘Hé, ik heb je nummer, laat ik je nu maar eens even een dickpic sturen.’

Het wordt een beetje plastisch allemaal. Grensoverschrijdend gedrag. Wat een woord.

Luca is niet te spreken over het gedrag van veel mannen. Alsof vrouwen nooit de grens overgaan. Ik kan wel wat voorbeelden opnoemen waarbij het initiatief toch echt bij de vrouwen ligt. Momenten dat ik dacht ‘hier zit ik niet op te wachten.’ Waarom ze dat doen? Omdat ze denken dat dit wenselijk is? Is het een vraag om aandacht?
Ik denk dat het niet zo eenvoudig is. We hebben Luca en Gio geleerd te werken met de opdracht: ‘Stop, hou op.’ Als je dat maar vaak genoeg herhaalt dan werkt dat, meestal. Waar mensen elkaar treffen ontstaat interactie en van het een komt altijd het ander. Is het fout om met elkaar te flirten? Ik denk dat het toch een van de mooiste aspecten van het leven is. Flirten met elkaar. Als ik mag kiezen omring ik me liever met mensen die ik aantrekkelijk vind (in de breedste zin van het woord) dan met mensen die mij koud laten (geestelijk dan wel fysiek). Het is toch normaal dat je je omgeving aantrekkelijk probeert te maken.

Er is een ongeschreven regel dat je geen seksuele relatie mag hebben met een collega. Flirten in een zakelijke omgeving is verboden. Ja, dat gaat heel vaak fout met behoorlijke lastige situaties tot gevolg en ik zou het dus ook niet aanbevelen. Jammer dan dat de meeste mensen het grootste deel van hun leven werkend doorbrengen. Dus moet er ergens gezocht worden naar een balans. Want flirten is leuk maar wanneer wordt het ongezond?

Dickpics heb ik nooit verstuurd. Ik heb er geen actieve herinnering van. Ik zou eens moeten rondvragen, lol. Kan me niet voorstellen dat ik er de artistieke waarde van zie. Bovendien heb ik wel mooiere lichaamsdelen want ben nu eerlijk, zo’n lulletje is toch best een beetje lullig.

Mensen moeten elkaar aanvoelen. Ik heb het idee dat we dat steeds meer afleren door de afstand en belemmeringen die wordt opgeworpen. We moeten ook zelf leren waar onze grenzen liggen en dat laten weten. Tot hier en niet verder. Stop, hou op. Als beroemdheid lijkt het me niet gemakkelijk. Als je wint, heb je vrienden. Rijen lang, echte vrienden. Ik kan me voorstellen dat er veel om aandacht wordt gevraagd. Als ik zie hoe mensen reageren op het moment dat ze een ‘beroemdheid’ zien.

En dan opeens krijg je zijn of haar aandacht, voor een tijdje, tot hij vervaagt, dan komt de pijn. En dan?

“Hij neemt toch niet zo maar ontslag? Hij is schuldig!” roept Luca boos uit. Ik denk dat elke man wel een keer in de situatie komt waarvan hij denkt dat hij dat beter niet had kunnen doen. Een vrouw hoeft maar te roepen en hij is al schuldig.
Ja, ik denk dat we maar moeten stoppen met het hele theater. Gewoon seks via Facetime of in onze fantasie. Wellicht kunnen we met een neurologisch helmpje de realiteit nabootsen via elektrische stootjes en op de goede momenten via het infuus een kleine injectie endorfine of serotonine. Wat knijpers hier en daar, aan en uit. Moet kunnen. Gewoon, op de stoel, via een beeldscherm met een toetsenbord in plaats van het bekende QWERTY en numerieke toetsenbord ook een aantal ‘fysieke’ knoppen. Nee wacht, gewoon via het touchscreen. Ach, waarom niet. Erotiek kent veel mogelijkheden en verschijningsvormen. Weldoener Musk heeft daar ook zo zijn ideeën over.

“Vind jij het fijn als 4 mannen je nafluiten?” Petra antwoordt het te verwachten “Nee” maar ik weet zeker dat ze een compliment wel kan waarderen. Ik denk dat een wereld zonder flirten, ook op de werkvloer, toch wel erg saai is.

Grensoverschrijden gedrag, wat een woord.

Ik luister vanochtend naar een piano-uitvoering. Zo zouden we elkaar moeten aanraken. Als ik erover nadenk dan zou ik ook zo met mensen willen communiceren. Ik besef dat mij dit heel vaak niet lukt. Dat ik zeker verbaal te hard ben en zo snel de lucht in schiet. De subtiliteit in dit spel raakt aan een nummer van Ennio Morricone, de slotscène in Once Upon a Time in the West. Ik moet lachen, ook daar, grensoverschrijdend gedrag, een klap op de billen van wellicht de mooiste ogen op aarde.

Slap on the back at °1:40

Wow, het is nog vroeg. Rustig gesport op mijn bruggetje en gelezen. Yoga kwam er niet meer van maar het is goed zo. Ik ga een kop thee zetten.

Titelfoto: Toos & Henk