Ik kies voor succes!
Maar waarom start ik dan deze blog? Wel nu, omdat ik deze keuze wil formaliseren, kenbaar maken en verantwoording wil afleggen naar een ieder die dit leest.
Ik ben al meer dan 10 jaar actief als ZZP’er en leef en werk 100% voor eigen verantwoordelijkheid. Er is niemand die mij verplicht tot enige inspanning, alles wat ik doe is door mij zelf opgelegd. Dat klinkt heerlijk en toch heb ik er moeite mee. Competitie is een uitstekende katalysator voor ontwikkeling en dit geldt al helemaal voor mij. Bij afwezigheid van competitie verzand ik in middelmatigheid en gezapigheid.
Op dit moment ben ik niet tevreden met de manier waarop ik mijn leven leid. Ik wil er een draai aan geven.
Het is inderdaad een paradox dat iemand als jou vanuit 100 % eigen verantwoordelijkheid werkt. Dit aangezien extrinsieke motivatie je sterke punt is en intrinsieke motivatie je zwakke punt.
Je zult binnen die 100 % eigen verantwoordelijkheid extrinsieke invloeden en targets moeten inbouwen om je prestaties te optimaliseren.
Remo is het type dat je kunt laten verspringen. Gewoon een aanloop nemen en een sprong maken en landen. En dan tegen Remo zeggen dat hij niet zo ver kan springen. Remo is dan van hetzelfde niveau als een Jack Russell. Als ik met Taco op de tennisbaan was en er lag een bal in de hoek dan liet Taco die bal met rust. Maar als ik er ineens op volle sprint heen rende en Taco zag dat ik naar die bal rende, Dan rende Taco er in volle vaart naar toe. En wilde hij mij verslaan.
De andere paradox is dat Remo aan de andere kant in een systeem waarbij hij geen eigen verantwoordelijkheid heeft, moeite heeft met het gezag van het systeem. Niet voor niks dat Remo voor zichzelf werkt.
Hoe kun je het zodanig organsieren dat je aan de ene kant vrij bent en aan de andere kant toch functioneert vanuit met name de extrinsieke motivatie?
Ja, deze blog is een goede start.