Lelijke kaft

Ik ben bij Giovanni. Hij is met Wendy op bezoek bij Lara en Yuri. Altijd als hij in Nederland is dan treffen we elkaar. Ik ben benieuwd naar het samen zijn. We willen de stad in duiken maar nog eerst even een koffie, ik had nog niets ontbeten. We praten over schrijvers en boeken als hij ineens uitroept dat hij onderweg vanuit Aruba naar Amsterdam een boek heeft gelezen. Hij springt op vanuit zijn luie stoel en zoekt het in zijn bagage. Enkele seconden later vliegt het door de lucht in mijn richting. Ik moet lachen. ‘De Alchemist’ van Coelho. Ik heb het boek ooit gelezen en ken het behoorlijk goed :) Lekker toegankelijk, heerlijk esoterisch en goed genoeg om ook in een ruk uit te lezen.

Giovanni vindt het niets. Dat was me wel duidelijk gezien de baan die dit boek door de lucht maakt alvorens het in mijn schoot valt. Ik verheug me op wat komen gaat. Een uiteenzetting van meningen ten aanzien van de schrijver en dit verhaal.

Een collega had Wendy het boek cadeau gedaan. Giovanni was nieuwsgierig omdat de titel aansloot op dat waarmee hij al jaren bezig is. Hij hoopte op interessante inzichten; Golden Nuggets Gio, i bet you could have found at least one Bro? Hij vertelt me dat alles zo onduidelijk was, meervoudig interpretabel, geen vlees, geen vis :) Hij wil graag bouwstenen, op dit moment. Ik twijfel of het waar is wat hij zegt maar laat het erbij.

Ik ga mee in zijn mening dat het natuurlijk een erg eenvoudig romannetje is,naar Amerikaans model voorzien van een extreem voor de hand liggende moraal die je al bij het lezen van de introductie aan voelt komen.

Ik vertel hem over mijn gevoel bij dit boek.
Dat het inderdaad gemakkelijk te lezen is en meervoudig interpretabel. Dat het juist daarom voor veel mensen zo’n mooi boek is. Dat het verhaal, waarin een zoektocht wordt beschreven, eigenlijk voor iedereen geldt. Ik vertel hem over de kracht van sommige teksten, bijvoorbeeld in liedjes. Teksten die zo open zijn dat iedereen er mee verbinden kan. Ik vertel hem over het sprookje van Goethe dat ik nog maar een paar dagen geleden heb ontdekt. Dat dit sprookje op zo veel manier kan worden uitgelegd en dat Goethe zelf nooit heeft verteld hoe wij dit sprookje moeten interpreteren. Ik vind het mooi als een tekst open ligt en ik er mijn idee of emotie in kwijt kan. Open eindes zijn vaak teleurstellend en dan toch ook weer uitdagend.

Als ik een aan een boek begin dan weet ik nooit of of – ja die 2e of klopt – wanneer ik het ga uitlezen. Vaak genoeg sluit ik een boek en lees niet verder, vooralsnog. Slechts zelden leg ik het uit mijn zicht omdat het rommel is en slechts een keer heb ik, tot mijn spijt, in woede, een boek weggegooid. Soms lees ik door, ook als het tegen valt, maar ik toch hoop heb op nog iets moois. Ik lees een boek zeker niet in een ruk uit als ik het niets vind. Ik ben benieuwd naar Gio’s Golden Nugget; oef, dat klinkt wel heel erg dubieus.

NS
Durf je, nog een keer Coelho? ‘De Zahir’. Lol, nee, ik zou het niet doen Gi. Ik vertelde je over Illusies: ‘de Avonturen van een Onwillige Messias’ van Bach. Een beetje de zelfde schrijfstijl. Gemakkelijk, snel te lezen en vol leuke ideeën die ontstaan binnen een dialoog.

NNS
De kaft was lelijk, ik heb hem mooier gezien.