Mensen willen mooie dingen horen

Petra vroeg ooit aan Luca: ‘Wat is het ergste dat je kan gebeuren?’ Een goede vraag, een uitstekende vraag. Een vraag die Luca dwingt om na te denken over zijn angst. Angsten, leidmotief no. 1, zo is mij geleerd toen ik begon als verkoper. De angst dat de kopieermachine stuk gaat op het moment dat je een belangrijk document wilt afdrukken; ja, ik verkocht in die tijd kopieermachines, preventief onderhoud, 24 uurs responstijd bij storing.

Eigenlijk was dit een van de belangrijkste lessen die ik ooit heb geleerd. Angst is een enorm sterke emotie. Het zit in onze natuur. Ik schreef ooit over die kudde die vanuit het bos de steppe op wil. Om als kudde te kunnen overleven heb je verschillende types nodig. Dieren die durven, dieren die volgen en zij die achter blijven. Die laatste 2 zijn in mijn ogen de angstigen*. De volgers hebben hebben namelijk angst om iets niet te krijgen als ze niet volgen en de angstigen, ja, die durven niet over te steken, uit angst voor de grote boze wolf.

* Angst is niet verkeerd en de reden dat ik nu nog adem

In de handel is het gemakkelijk om op angst te sturen. Dat gebeurt in vrijwel alle communicatie. Lichtend voorbeeld is natuurlijk Volvo met USP veiligheid of die lucratieve verzekeringsmaffia. Geen land op aarde met zo’n hoge verzekeringsgraad als Nederland.

Een paar jaar geleden schreef ik over het gevaar van namaak elastiekjes. Elastiekjes die niet zijn getest op de aanwezigheid van schadelijke stoffen waaronder bepaalde weekmakers. Ik verkocht de elastiekjes van Rainbow Loom en weigerde om de niet gecontroleerde, veel goedkopere loom elastiekjes in het assortiment op te nemen. Daarom moest ik breken met twee mensen met wie ik dit project op wilde zetten.
Ik baalde van de enorme concurrentie van ‘goedkope rommel’ en schreef toen een artikel over het ‘gevaar van namaak’. Ik werd enkele dagen later gebeld door iemand met kennis en hij vertelde mij na verloop van tijd: Remo, mensen willen mooie dingen horen. Ik was zo blij met de tijd en wijze raad die die onbekende man toen gaf. Mensen willen mooie dingen horen.

Zelf ben ik niet zo angstig aangelegd. Ik zoek graag de randjes op van wat ik kan of voor mij haalbaar is. Nee, ik wil mij niet overwegend laten leiden door angst. Als je je goed voelt in een opstelling dan is de mogelijkheid van verandering en verlies inherent aanwezig. Daarom probeer ik te genieten van wat is.

Alles onder controle?

Deze vraag wordt mij regelmatig gesteld. Nee, ik heb niet alles onder controle. Controle is een illusie, Ik wil het liefst zo weinig mogelijk entiteiten onder mijn verantwoordelijkheid. Ik heb geen controle over wat gebeurt. Elke volgende seconde kan iets veranderen en een wending aan mijn leven geven. Ik wil daar niet over nadenken. Ik doe wat ik kan. Ik adem, eet en beweeg. Ik lees, kijk, luister, denk, bedenk, schrijf, spreek en raak aan. Ik deel. Ik deel graag, ook mijn tijd.

Ik wil mijn angst reduceren. Ik wil geen angst voelen, de angst om iets te verliezen. Als ik weinig bezit is er weinig te verliezen en hoef ik weinig te controleren of onderhouden. Ik bezit alleen dit eindige lichaam dat mij draagt met daarin een beetje kennis, inzicht en vertrouwen.

NS
Ik ben al zolang ik weet Trekkie – ja ja ja – looking for new frontiers. De aflevering van gisteren was opgebouwd rondom Saru, een Kelpian die onverwacht een transformatie doormaakt. De Kelpians leven in balans met de Ba’ul. Ik zie je denken :) ik lig in een deuk. Saru dacht dat hij zou sterven maar de transformatie zit hem daar in dat hij zijn angstorgaan verliest. Geweldig. Synchroniciteit. Ik kan me voorstellen dat veel mensen graag vasthouden aan angsten.

NNS
David en Giacomo, zo werd mij verteld, gaven altijd alles weg. Hechtten zich aan niks. Ik dacht daar ooit over na. Hoe kun je alles weggeven? Ook hier is geen juist- of waarheid. Het heeft te maken met hechting. Waren zij niet gehecht? Ha, daar ga ik geen antwoord op geven. Ben ik gehecht, ja en nee. Ja, ik waardeer ‘de dingen om mij heen’. Maar betekent dat dan ook dat ik het vast wil houden?
Ik herinner me het nieuws van Petra’s ziekte. Ik was een paar dagen uit het veld geslagen. Kon Luca en Gio niet aankijken. Petra vertelde het, ik stond achter haar. Ik zou het niet kunnen vertellen. Kan geen beloftes maken omdat ik weet dat er geen zekerheden zijn behalve dan. Was ik bang? Ja, omdat ik haar zo’n geweldige moeder vind, omdat zij een geweldige moeder is.