Mijn moment

Gisterochtend, onderweg naar de wachtkamer. Op de radio hoor ik een nieuwsbericht. Jongen van 17, overleden na te zijn aangereden door een dronken automobilist die is doorgereden. Mijn ongeluk, 8 maanden geleden, hetzelfde verhaal. Het had net zo kunnen gaan, dat ene moment.

Een fractie van een seconde bepaalt. Sliding doors.

Later onderweg. Twee auto’s voor mij knalt een motorrijder vol in de zijkant van een overstekende auto. Zijn motor total löss maar hij staat. Ik ben me opnieuw bewust van de kwetsbaarheid van het leven.

Na de aanrijding sta ik op. Ik voel de pijn aan mijn heup maar wil fietsen om te kijken of hij het nog doet. Ik fiets direct door naar het zwembad. Ik wil hoe dan ook zwemmen. In het water word ik rustig. Mijn armen, soepel door het water, voelen, voelen hoe de heup zich houdt.

Dit is mijn moment. Nu. Ik.Ben.Nu. Het enige dat ik werkelijk bezit, mijn enige bezit, is dit moment. Ik wil in dit moment, goed zijn voor mijzelf en zo goed als mogelijk voor een ander.

Mijn moment.