Onvoltooid Verleden Tijd

Zo’n beetje 40 jaar weet ik dat ik een zus heb. Opeens was ze daar, bij ons in Swalmen, ik was nog jong, David nog jonger. Ze kwam op een warme zomerdag samen met mijn vader. Ze bleef slapen. Ik heb er verder geen beelden meer bij, geen idee hoe ze eruit zag. Ze is een nachtje blijven slapen, weet niet meer waar ze sliep, ik sprak geen Duits. En toen was ze weer weg. Nooit meer gezien, nooit meer naar gevraagd. Maar ik wist .. ik heb een zus, ouder dan ik.

Een jaar of 7 geleden, ik vind haar moeder via oude vrienden van mijn vader. Ik bel .. de vrouw met wie mijn vader ook was. Ze is oud, ik weet, ouder dan mijn vader zelfs, haar verstand nog jong, helder, snel van geest, gemakkelijk in het woord. Ik had een beeld gevormd op basis van enkele zinnen. Volgens mij heb ik daarna mijn zus ook nog kort gebeld maar ik kan me helemaal niets meer herinneren van dat gesprek. Te vroeg. Dat werkt soms zo bij mij. Zo vreemd, waar ik op spaarzame momenten alles zo intensief beleef.

Na het over-lijden, wat een woord! Na het overlijden van David heb ik vaker aan haar gedacht maar ik wilde geen contact. Het voelde als een vorm van verraad, naar mijn broertje. En naar haar, ik wilde niet dat zij zichzelf als een soort pleister zou kunnen gaan zien; een pleister die ik plak om het gemis van David te bedekken. Dat ik naar haar zoek omdat hij er niet meer is. Dat heeft lang zo gevoeld! Fucking lang. Man!

Vorig jaar heb ik voor het eerst weer in volledigheid toegang tot mijn emoties gekregen; er is veel veranderd. Ik heb veel meer rust en toegang tot mijn gevoel. Ik durf me open te geven en contact te maken. Geen geheimen. Voor het eerst kan ik mensen echt in de ogen kijken en contact maken. In rust.

Isabell

Ik denk aan mijn zus. Ik had haar naam vaker Gegoogled maar ze was niet te vinden, niet 1 2 3. Ik vraag mijn moeder om meer informatie. Een dag later belt ze me en noemt de naam van een stad. Ik Google haar naam en vind voor het eerst online een foto en een functiebeschrijving. Ik bekijk de foto. De naam klopt, de leeftijd klopt, haarkleur, zwart, kan kloppen, rond hoofd zo als pappa, intense heldere ogen zoals pappa en aan het werk in de buurt van de stad.
Tja, dat kan die vrouw eigenlijk niemand anders dan mijn zus zijn. Ik stuur mijn moeder de foto maar ze herkent mijn vader niet. Ik wel. Ik bel dezelfde ochtend en de 3e keer neemt ze op: ‘Frau Isabell ..’. Ja, ze heet Isabell, mijn zus heet Isabell, een zeer sierlijke naam. Ik noem mijn naam en ze valt even stil. Ze herpakt zich echter snel en vraagt of we ’s avonds kunnen bellen. Ze geeft haar handynummer en we appen 1 of 2 keer kort nog diezelfde dag. Ze is snel, alert, droge humor en ze speelt graag. Daar houd ik van. Teasen. Dat deed mijn vader ook altijd. Prikken, kijken wat komt :). Dat dat kan met iemand die ik nog nooit gesproken heb zegt mij genoeg.

’s Avonds bellen we. Ze spreekt gemakkelijk, ongeremd en veel. We bellen ruim een uur en spreken af. Meteen, zaterdag in haar woonplaats.

Ik slaap verder goed. Lig er niet van wakker. In de daarop volgende dagen kleine contactmomenten via WhatsApp. Kleine testjes. Kijken wat komt. Gevaarlijk ook. Maar ik merk een verbondenheid. Een paar dagen later schiet het door mijn hoofd dat mijn 6 nichtjes in Rome ook volledig haar nichtjes zijn. Nichtjes die ze nooit heeft gekend. Ooms en tantes die ze nooit heeft gekend. Ik begin nu pas echt te beseffen dat het voor haar heel moeilijk moet zijn en ik ben behoedzaam; ik probeer rustig te blijven. Wil haar geen pijn doen maar haar wel zien. Wil kijken of ik iets van pappa terug vind, iets van me zelf. Wil ook begrijpen wat er in mijn vaders hoofd is omgegaan, hij sprak nagenoeg nooit. Waarschijnlijk omdat ik geen vragen stelde en misschien ook omdat ik niet de kracht had om hem te vragen of harder te trekken. Misschien ook omdat ik te jong was, te veel met mezelf bezig en geen interesse had. Nu wil ik begrijpen wat gebeurt is en vraag ik me af of ik samen met mijn zus het verleden, het voor haar en mij onvoltooide, onvolledige verleden, kan beschrijven.

Vrijdagavond, Rock ’n Roll at Dollars

Ik ga stappen met Oscar nadat ik me eerst, heel verstandig, afpeiger tijdens een squashtoernooi. Zo doordacht. We maken het opnieuw laat en ontmoeten nieuwe mensen. Oscar blijft slapen. Ik wil om 7 opstaan en rond 8 aanrijden. De wekker gezet. Om 08:32 schrik ik wakker. Wekker niet gegaan. Ik heb per ongeluk met mijn teen de volumeknop naar 0 gedraaid tijdens het kijken door het raam. Ik explodeer uit bed en 10 minuten later rijd ik aan. Ik ben nooit te laat als anderen op mij wachten! Vandaag wel. Onderweg veel gedachten. Kort voor haar woonplaats schiet David door mijn hoofd. Ik houd het niet droog, dikke ogen. Grr. Dat wil ik niet. Ik zet de auto aan de kant en klop de bijrijders mat uit en dan door naar Isabell.

Ik ben er kort na 10 en ’s avonds, even na 22, rijd ik weg; 12 uur bij elkaar, 12 uur gesproken., 12 uur aan tafel met mijn zus. Koekjes en koffie. De oogopslag, de bij vlagen vurige blik, nee, de woestheid van onze vader, onze oma. Gaaf. Een geschenk, geen surprise. Een geschenk. Ik heb een zus.

Soms denk ik erg langzaam; verschrikkelijk langzaam. Ik neem mijn tijd om iets te laten bezinken én ik heb een beetje angst om haar. Ze was tevreden met haar leven. Haar gezin wist niet van Giacomo, van haar Italiaanse oorsprong. Alles is in een keer anders voor haar en haar kinderen, mijn zus, haar kinderen, mijn neefjes en nichtjes. Alles. De hele oriëntering. Ik heb altijd nagedacht over de origine, heb mijn familie nagenoeg volledig kunnen beleven en kon van daaruit mijzelf begrijpen. Ik weet wat voor eigenheimer mijn vader was, de energie, het onorthodoxe denken, de warsheid van regels, de warmte, de aanrakerigheid, de woede, de passie, het vuur. Ik heb het gezien en daardoor ook in mezelf kunnen accepteren; niet eens accepteren maar waarderen, bewaken, behouden. Voor Isabel is dat anders. Ik hoop dat ik haar iets van onze vader kan laten zien. Maar zij bepaalt. Zij is ‘The Boss’ ;) na Isabell :) Ik ben haar ‘Kleiner Bruder’. Humor.

Voltooid Verleden Tijd

NS: David had bloedgroep AB+, zeer zeldzaam. Ik heb AB+ en Isabell, 2 keer raden :). Zo gaaf. Reken dat maar eens uit? Fuck, ik wil het zelf uitrekenen. Kans: 0.00002, naar boven afgerond :)

NNS: Zo, ik moet facturen versturen. Altijd een ge-not. Geld, zo een bullshit! Geld, Geld, Geld, so gewonnen, so geronnen. Und Warum?

NNNS: Hoe kan een man zijn kind, zijn dochter n.b. .. hoe is het mogelijk? Wat is daar gebeurt? Wat? Hoe kun je zo afwezig zijn?