Schnitzel

Ik maak schnitzel voor de jongens.

Een stuk filet is groter dan de ander en ik denk vooruit. Wie is het eerste bij de pan? Wie pakt de grootste schnitzel? Wat ik verwacht gebeurt en er ontstaat een verschil van inzicht. Heel veel woorden worden gebruikt om maar af te leiden waar het werkelijk om draait: is het een eerlijke verdeling? Alles wordt uit de kast getrokken tot op een inhoudelijke discussie of een kipfilet aan beide zijden gelijk groot is op het moment van aanschaf. Echter, vandaag had ik twee verschillende stukken kipfilet uit de vriezer gehaald en ontdooid. Dus twee verschillende stukken filet, niet vanuit dezelfde kip.

Honderden woorden zijn nodig, onzinnig spanning terwijl ik zo mijn best had gedaan om de schnitzel precies zo lekker krokant te maken, zoals ze dat zo graag hebben. Uiteindelijk wordt er een stuk afgesneden en bijgevoegd. Tja. Jammer.

Woorden, zo vaak onnodig en verwarrend. En toch maak ik er veel gebruik van.

Vanochtend – ik weet niet waarom – sla ik voor het eerst het boek: ‘Briefe an einen jungen Dichter‘ open als Rilke mij, in de eerste alinea, de woorden ontneemt. Ook Rilke weet dat zij niet kunnen vatten en eerder afbreuk doen aan dat wat hij werkelijk ervaart. En toch, ook, gebruikt hij woorden. Het is een vreemde wereld. Ik ben vreemd. Tijd om weer op pad te gaan. Kan ik stil zijn?

Het is eigenlijk heel gemakkelijk. Verdeel zelf het eten en laat de ander het bordje kiezen. Ik moet altijd aan een mopje denken bij dergelijke situaties:

Er zijn twee ongelijke stukken taart. Ik neem het grootste stuk. Mijn vriend schoffeert mij. Op de vraag welk stuk hij zou pakken antwoordt hij ‘het kleinste’ waarop ik hem vertel dat hij dat nu toch heeft :)

Maar ook woorden zijn kunst. En al helemaal als woord en vorm samenkomen.

NS
De schnitzel op het plaatje is niet van mijn hand. Ik heb hem wel zelf uitgezocht via pxhere.com