Wij zijn normaal

De laatste jongens zijn net vertrokken. Het is maandagochtend, 10 over 10, mijn benen omhoog, onder het parasolletje, achterover, in de tuin. Het is heerlijk buiten. Ik heb de vloer gezwabberd en terwijl het droogt scroll ik door het weekend via de ‘Oscar, Level 50’ app groep.

Dit weekend begon bijna 25 jaar geleden toen ik halsoverkop het huis uit wilde om in mijn eentje te boarden in Kaprun. Op de eerste ochtend maak ik kennis met twee jongens bij Pension Belobrajdic …. waar de ham zo dun gesneden wordt dat je er door heen kunt kijken en een ei 10 Pfennige kost.

Ik spreek een van de jongens aan op zijn kapsel en vraag of hij uit bed is geëxplodeerd. We lachen samen en het contact is gelegd. Ze hadden mij een dag eerder vanuit de lift zien boarden en vragen of ik die dag met hun mee doe en wat tips wil geven. Niet veel later staan we samen te wachten op de Postbus en de rest van de dagen leef ik samen met Mitch & Ulf, twee vrienden met een enorme hoeveelheid energie, de wil om te genieten en een extreem open manier van leven. De chemie is uitstekend en we gaan nog heel vaak samen naar Kaprun …. waar mooie verhalen worden geschreven. Op een gegeven moment verruilen zij Kaprun voor Obertauern en ga ik een aantal jaar niet meer mee. Geïnspireerd door fantastische verhalen maak ik dan uiteindelijk toch kennis met Obertauern en de rest van de groep; ik voel me meteen goed.

Bijna 25 jaar later

Dit weekend werd Oscar Abraham en dat zouden we vieren in Flensburg. Op vrijdag het feest van Mitch en Oscar’s Geburtstag ’s anderdaags. Door omstandigheden kon het feest van Mitch niet doorgaan en ontstond het idee om dan maar de brug in Arnhem te heroveren; headquarters at Graanhoeve 17. Natuurlijk opende ik alle deuren voor de infanterie en afgelopen vrijdag mocht ik zeven Flensburger én Oscar een plekje bieden. Geweldig.

Hoewel we ons behoorlijk verliezen in een gewaagde combinatie van muziek, cultuur, sport en sterke verhalen gelardeerd met enkele licht alcoholische drankjes & zwischengrill is er ook nog ruimte voor een goed gesprek.

Peter vertelt mij dat hij zich zo ontzettend goed voelt bij deze jongens dat hij twee keer 800 kilometer rijdt om drie dagen samen te kunnen zijn. Ik vertel hem dat de energie, niet normaal, zo hoog is waarop hij antwoordt: ‘wij zijn normaal, dit is normaal’ en hij heeft gelijk. Op die manier wil je leven. Contact maken, mogelijkheden aangrijpen en vieren.

Wow. Freude, Freunde, Freude.