Willem Maarten Schultink

Vannacht schrok ik wakker. Willem Maarten Schultink leeft nog. Ik kan mijn ogen niet geloven tot ik wakker schrik en weet dat ik droomde.

Ik was in een kantoorgebouw, waar ik niet hoorde, bezig aan een project. Ik had een soort gebouw bedacht dat met behulp van c’tjes in 3D kon worden geprint.
Een hele zuinige printtechniek omdat je alles met een en het zelfde, stapelbaar vormpje – de c – kon doen. Een inspiratieloze kantooromgeving, een lange gang met aan weerszijden kantoren. Ergens vooraan in de gang moest ik van links naar recht wisselen tussen 2 ruimtes. Er waren een paar andere mensen om mij heen. Een soort manager en een evenknie; een stille gast die intens leefde.

De 3D printer doet zijn werk en ik uit mijn twijfel. ‘Het komt goed’ aldus mijn collega’s. De printer kan het. Ik zie dat de c’tjes zich netjes stapelen, zo nu en dan een beetje rommelig maar de muren blijven overeind en langzaam – 3D printen gaat langzaam – komt het gebouw ‘omhoog’.

Ik loop, terwijl de printer print, dieper de hal in, richting einde. Van links naar rechts zie ik ineens Willem Maarten van de ene naar de andere ruimte schieten. Hij ziet mij, spreekt me vol energie aan en zegt ‘ik heb een vette order binnen gehaald’. Bij hem is ook Roger Cesar, onze oude verkoopmanager. Hij kijkt mij aan, weet dat hij me kent uit een ver verleden. Hij glundert, zoekt mijn naam maar komt er niet op. Samen gaan ze de andere kamer in en ik zie drie mannen zitten. Mijn vriend Willem Maarten, Roger en Tom, alle drie nog steeds actief in de verkoop van kopieermachines, dikke orders binnen halend.

Ik ben verbaasd. Willem Maarten, jij was toch dood? Jij bent toch overleden aan een herseninfarct, nog net op tijd je auto en je gezin aan de kant gezet op weg terug na een vakantie? Jij bent toch dood? Ik kan het niet geloven. Hij leeft nog. Wat gaaf!

Ik ga terug naar mijn kantoor. Als ik daar ben aangekomen denk ik dat ik het verkeerd heb gezien. Het was Willem Maarten niet. Onmogelijk. Ik moet me vergist hebben maar mijn collega’s bevestigen dat het hem toch echt was. Hij werkt er al jaren.

Even later. Ik zit aan tafel met mijn collega. Boek in mijn hand, pen ertussen. Mijn vader is erbij. Ze praten over mij, over dat wat ik allemaal gedaan heb en over de manier waarop ik over mijn vader praat. Mijn collega ziet er geen kwaad in. Mijn vader kijkt bedenkelijk maar zegt niets. Zoals nooit.

Wat een droom. Ik moet de vrouw van Willem Maarten opzoeken. Hij was gaaf. Die managersbaan heb ik indertijd aan hem voorgelegd. Hij was toen aan de kant gezet omdat hij zijn targets bij Danka niet haalde en zat er door heen. Willem Maarten kon zeer goed praten maar was lui. Die diskwalificatie heeft hem daarna extra gedreven bij Develop; hij was getergd en zou Danka wel eens iets voordoen. Ik ken de emotie. Heeft hij toen niet te hard gewerkt? Te veel stress op zijn nek gehaald?

Onzinnig, de drang tot vermeerdering.

In memoriam: Willem Maarten Schultink. Ik, we, hebben met je gelachen :) jongen! Dank je.