Wilsbekwaam
Ik word wakker, licht in paniek vanuit een frustrerende droom. Iemand heeft een aanbouw gedaan op mijn woning. Het leek me in eerste instantie een goed idee. Aan de zijkant zou hij een fitnesscentrum openen. Ik laat het gebeuren en houd me er niet mee bezig. Alles verloopt soepel en het ziet er netjes uit.
Als ik naar buiten ga en eens goed naar de pui kijk dan zie ik dat de nieuwe aanbouw eigenlijk op geen enkel vlak aansluit op de look van mijn woning. Hoewel de basis kleur van de steen gelijk lijkt is het bij nadere beschouwing een totaal andere steen met extreem veel grofheid en reliëf. Niet lelijk, absoluut niet maar totaal afwijkend. Verder zijn ook de vormen en afmetingen van de aanbouw verschillend en hebben de kozijnen andere kleuren. Ik vraag me af waarom iemand iets aanbouwt zonder na te denken over harmonie. Ik vraag me af waarom ik daar niet op gelet heb. Opeens besef ik ook dat ik die aanbouw niet zomaar af kan scheiden of verwijderen. Ik zit er aan vast. Ik moet het ermee doen, vooralsnog. Ik wordt wakker. De wekker radio speelt:
De Elektronica’s met De Vogeltjesdans, de foute 500. Het eerste plaatje in mijn leven, gekregen op mijn verjaardag van Oma Sarton. Ik zie haar nog opleven als het plaatje draait. Bewegend met haar ellebogen en haar fleurige blouse.
Vandaag is Gio jarig. Officieel is hij wilsbekwaam zo heb ik begrepen. Ik vertel het hem gisteravond tijdens het tandenpoetsen, als hij nog 15 is. Ik ben benieuwd of hij gaat onderzoeken wat dat betekent. Ik weet het zelf nog niet en zonder onderzoek zou ik durven stellen dat ik zelfs mijn eigen wilsbekwaamheid kan bediscussiëren.
Zondag vierden wij zijn verjaardag. Voor het eerst in 12 maanden waren we bij elkaar. De oma’s hadden zich enorm verheugd. Peet en ik sloven ons uit op Arancini en Encilada’s. Ik haal twee oma’s op in Swalmen en en oma Joke komt met Henk en Maris vanuit het Noorden. Het is perfect weer, een licht gedempt zonnetje, een heel subtiel briesje, we kunnen met z’n allen buiten zitten. Mijn moeder voelt zich veilig. Toos had al nergens last van en vindt het heerlijk. Luca en Gio zijn erbij en blijven erbij, de hele middag. Dat is nog nooit eerder gebeurd en ook nooit onderwerp van sturing geweest. Ze blijven erbij omdat ze het fijn vinden en mee kunnen doen in het gesprek. Omdat ze de oma’s willen verwennen met hun aandacht en verhalen. Ik zelf maak de middag niet al te bewust mee, te druk met die fckng Arancini’s. Ik ben nooit zo heel erg goed met gasten in mijn huis. Ik probeer rustig te blijven.
‘Ik wilde alleen dat er een goede stemming ontstond. Meer eigenlijk niet. Dat heb ik altijd gewild, de mensen amuseren. Het is belangrijk dat de mensen het naar hun zin hebben.’ Mooi.
De Componist
Rond een uur of zeven breng ik Toos en mijn moeder terug naar Swalmen. Ik drink nog even koffie opdat ik wakker blijf en vervolg mijn reis terug naar Arnhem. Het is waanzinnig mooi buiten ergens richting half tien en extreem rustig onderweg. Een volle ondergaande zon links voor via mijn raam. Hoge grassen langs de weg. Ik draai de hypnotiserende muziek van The Weekend en droom weg. Het is heerlijk om zo te mogen rijden.
Vandaag is Gio 16 keer met ons meegedraaid. Die altijd zo kleine en rustige jongen schiet de lucht in. Hij kijkt mij deze week meerdere keren van dichtbij in de ogen en wil stoeien. Hij is mooi. Ik maakte mij een beetje zorgen het laatste jaar maar het is goed. Ik had vorig jaar een zomerbroek gekocht, te strak op mijn benen. Hij doet hem aan en wil hem dragen. Ha, de symboliek, eerst de broek aan en nu wil hij stoeien. Ik doe mee. Natuurlijk. Zo hoort dat.
