Traubenzucker Uhr
Oscar haalt me op. Het is tijd voor een Bacardi cola na een aantal heftige weken, voor hem, voor mij. Dus 2 x 1 Bacardi cola. Als ik in zijn auto stap zie ik een ‘Schluck Uhr’ op zijn dashboard liggen. Ik denk terug aan ons lange weekend met de jongens uit Flensburg. Mitch heeft thuis een ‘snoepwinkel’ in zijn kelder en iedereen die bij hem komt moet eerst even langs de stellingen. Op al onze reisjes neemt hij steevast voor iedereen een zakje snoep mee met daarin altijd ook het snoephorloge. Ondanks een gemiddelde leeftijd van 58 dragen wij het vol trots tijdens onze tochten door het nachtleven en scanderen we regelmatig: “Wie Spät ist es bei dir? “
Enkele jaren geleden was Giovanni met zijn gezin in Nederland, op onderzoek naar de hoge scholen voor zoon en dochter. Ik zie dat hij een horloge draagt en vraag hem naar het waarom. “Dit horloge, mijn broer, herinnert mij eraan dat mijn tijd eindig is.”
Enkele jaren daarvoor was ik bij Harry op visite. Hij geeft me een horloge dat hij zelf niet draagt. Te klein, te fijn, voor zijn grove polsen. Een Carrera, met een geel bandje. Een kleur die ik graag zie. Carrera, staat voor snelheid, hoewel het horloge, de tijd bij houdt, maar vaker zwijgt dan dat het tikt.
De jongens uit Flensburg leven het leven intensief, Giovanni bewust, en Harry op zijn manier. Mijn tijd, is mijn tijd. Ik vind het een geweldig onderwerp. Mijn tijd die tikt, maar als ik het snoephorloge draag lijkt hij stil te staan, in het moment.
Ik verdiep me, oppervlakkig, in Schopenhauer. Hij schrijft over de wil. Wat wil ik met mijn tijd. Aan wie en waaraan geef ik mijn tijd? Ik merk dat ik, vaker dan ik wil, tijd verspeel aan dingen die mij niets brengen. Geen inzicht, geen genot, geen rust, geen energie. Ik wil beide horloges vaker dragen!
NS
De Carrera is heel elementair. Geen batterij, maar een mechanisme dat zichzelf aanstuurt, als gevolg van de bewegingen die ik maak. Mooi.
“Begin.”
NNS
Vijf uur? Zo laat al?
