Separatisten

Ik probeer de laatste dagen afstand te nemen van het nieuws maar zo nu en dan spiek ik via mijn schermpje naar de wereld om mij heen. Ik lees dat separatisten een granaat hebben afgevuurd op een peuterspeelzaal. De separatisten beweren dat het leger de eerste schoten heeft gelost. Het begint, weer, en weer, en weer. Ik heb geen vertrouwen meer in wat mij voorgeschilderd wordt. De afgelopen twee jaren waren te schokkend. We lijken wel kleine kinderen.

Deze week maak ik voor het eerst kennis met John Keats via de film Bright Star. Zo vreemd dat ik nog nooit eerder van deze schrijver heb gehoord. Net als Rilke, een jaar geleden, volledig nieuw, voor mij. Een mooie film over de liefde tussen twee mensen. Hij kan er niet mee overweg. “Ik vertrouw mijn gevoelens niet meer.”

ALs je zelfs je gevoelens niet meer kunt vertrouwen?

De laatste tijd kruist het begrip eenzaamheid steeds mijn pad. Eenzaamheid ervaren om jezelf te horen. Tijdens mijn reis heb ik dit maar weinig gevoeld omdat ik altijd open sta. Als er mensen om mij zijn dan ben ik beschikbaar en kijk ik ze aan.

Ik zoek steeds meer het alleen zijn op en reis dan af naar het systeemplafond om enkele uren in mijzelf te soppen.

Scheiden

Waarom kunnen we elkaar niet met rust laten? Waarom moet het zo moeizaam als we los van elkaar willen. Ik heb het afgelopen jaar van dichtbij meegemaakt hoe mensen zich gaan verhouden.

Scheiden, separeren. Uit elkaar halen, ontleden.

Als er separatisten zijn dan is er dus ook zoiets als vereniging; een vereniging van separatisten :) Dus je hoort bij een groep of bij elkaar of je hoort niet bij de groep of bij elkaar. Duaal. Iets er tussen in? Ik heb alleen maar vragen. Godverdomme. Moeten we altijd vasthouden? Ik houd nooit vast. Ik heb nog nooit moeite gedaan om een vriendschap te behouden als die van andere zijde uit werd beëindigd. Ik heb nog nooit geprobeerd een zakelijke relatie te lijmen als een ontbinding zich aandiende. Als het past dan past het. Ik heb het beste voor, met de ander, wel of geen vriend, wel of geen klant.

Ben ik te laconiek? Baal ik ervan als relaties eindigen?

Ik weet nog goed dat mijn eerste vriendin zonder mij verder wilde. Zo begrijpelijk, ik was echt niet aardig en bovendien was het gewoon te vroeg ;) Als ze mij heel veel jaren later in een andere stad op de schouder tikt dan ben ik blij. Ik had onderweg aan haar gedacht. Bijzonder dat dat samenvalt. Onwaarschijnlijk maar dan toch.
Jaren later, bezoek ik haar thuis. Ik herken haar, manier van bewegen, en het is me ook meteen duidelijk waarom we toen niet samen verder konden. Mijn liefde voor haar heeft nooit opgehouden te bestaan. Alleen de aard, de vorm, de intensiteit van het samenzijn is veranderd. Los en toch verbonden. Zo nu en dan hebben we een korte interactie. Weinig betekenisvol. Het is.

Als er separatisten zijn dan is er dus ook zoiets als vereniging.

Een worden. Kan dat? Kunnen twee mensen een worden. Een romantische voorstelling gevoed en onderstreept door het christelijke geloof. Rilke schrijft erover:

“To love is not about merging. It is a noble calling for the individual to ripen, to differentiate, to become a world in oneself in response to another. It is a great, immodest call that singles out a person and summons them beyond all boundaries. Only in this sense may we use the love that has been given us.”

“This more human love (endlessly considerate and light and good and clear, consummated by holding close and letting go) will resemble hat love that we so arduously prepare – the love that consists of two solitudes that protect, border, and greet each other”

Mijn vraag aan Rilke: “Have you ever experienced merging?“

NS
Mooie film. Cameravoering, natuurlijke kleuren, ingetogen dialogen. Overtuigend.