Canadian Lumberjack

Ik probeer ook nu contact te houden met de mensen om mij heen en merk dat het bij velen niet zo lekker loopt. In eerst instantie wordt er gerefereerd naar externe factoren; omstandigheden die buiten de invloedsfeer liggen. Ik heb daar moeite mee. Ik begrijp dat niet en weet dat het niet gaat helpen. Omstandigheden waarop je geen invloed hebt aanwijzen als oorzaak van jouw probleem brengt je niets. Ik denk dat de negatieve gevoelens niet te maken hebben met het nieuws van vandaag. Ik denk dat de oorzaak dieper zit.

De meeste mensen (die ik ken) hebben zo ongeveer mijn leeftijd, De kinderen gaandeweg zelfstandig in die zin dat we geen boterhammen meer hoeven te smeren of op en neer naar de training. Er is dus meer tijd beschikbaar voor ons zelf. Dan komt de vraag: wat doe je met die tijd?

Vorige week mailde ik met Fred. Hij is in eerste plaats vriend voor mij maar ons contact is ontstaan vanuit een zakelijke interesse. Hij is uitvinder en ontwikkelaar van The Bobbleshop. Ik kwam zijn product ooit tegen op een beurs en een week later ontmoetten we elkaar in Toulouse. Ik houd van direct contact en wilde hem gewoon in persoon ontmoeten.
In mijn gemakkelijke kloffie het vliegtuig in op weg naar Digiteyezer. Eenmaal aangekomen in Toulouse doe ik mijn kloffie uit en het apenpakkie aan; ik wil natuurlijk een professionele eerste indruk maken dus in blouse en pak onderweg naar Fred.

Onderweg voor zaken in het buitenland. Ik ben graag alleen op pad. Het geeft me een gevoel van vrijheid.

Als ik aankom maak ik kennis met de drie mannen die op dat moment The Bobbleshop in de markt zetten. Ik gooi mijn jasje uit en voel me op mijn gemak hoewel ik moet zoeken naar iets wat lijkt op een stoel, tussen alle componenten door. Het wordt een houten krat. Fred heeft een vet surf shirt aan en het is al snel duidelijk dat we goed met elkaar kunnen.

In de daarop volgende jaren heb ik mijn best gedaan om The Bobbleshop in Nederland te vertegenwoordigen. Het lukt me om een aantal licentienemers te overtuigen hoewel het niet vanzelf gaat. Wat wel altijd soepel loopt is het samenwerken. Fred en zijn collega’s zijn goed bereikbaar, super relaxed en het product is gewoon goed.

Vorige zomer zouden we gaan surfen in Biarritz. Fred was inmiddels met zijn gezin verhuisd richting de Franse kust. Net als ik is hij helemaal verslaafd aan watersport en woont hij nu aan het grootste meer van Frankrijk, en de zee op 10 minuten. Je le vous souhaite :) Onze vriendschap voelt zo goed dat ik zijn uitnodiging om met Petra en de jongens bij hem te overnachten accepteer. Wow, kennis maken met zijn gezin en ook hem weer beter leren kennen. Best BBQ ever! Luca en Gio waren helemaal fan van Fred én zijn bus.

Leading the Canadian Lumberjack Life

Afgelopen week vraag ik hem via mail hoe het er in Frankrijk voor staat. Hij antwoordt: Leading the Canadian Lumberjack life. Wat een mooie opmerking.

Eigen-tijd

Zijn opmerking blijft hangen. Als ik het visualiseer dan is dat zo verkeerd nog niet. Natuurlijk, een traditionele houthakker heeft een zwaar bestaan, zeker als hij nog met de bijl op pad gaat maar het idee van redelijk geïsoleerd leven in de bossen, werk verrichten dat een zin heeft, eten, slapen en eigen-tijd heeft zijn charmes en biedt zo veel mogelijkheden.

Kunnen wij de inperkingen ten goede benutten? We zijn als het ware met z’n allen – ok, ongevraagd – en retraite. Het is. Het is, wat het is, en, nu het eenmaal zo is, wat gaan we daar mee doen? We kunnen toch rustig blijven, ons zelf, elkaar, goed verzorgen en ontwikkelen, in de tussentijd.

Alles goed?

Gisteren zie ik een bekende die haar hond uit laat, en zich zelf :) Ik stop mijn auto, draai het raampje omlaag en groet. ‘Alles goed?’ is de vraag die wordt gesteld. Vanochtend zet ik de vuilnis buiten. Buurman ook. Ik groet hem goedemorgen en hij vraagt ‘Alles goed?’.

Ik kom deze vraag zo vaak tegen. Het lijkt erop alsof altijd ‘alles goed’ moet zijn. Ik schreef er al eerder over. Geen verkeerde vraag hoor, ik neem het ze niet kwalijk. Een gesloten vraag. Een antwoord mogelijk: ja of nee.

Hoe zit je erbij?

In een socratisch overleg vraag je vooraf aan de deelnemers ‘hoe ze erbij zitten.’ Een vraag naar het gevoel op dit moment en interesse in de manier waarop ze het gesprek in willen gaan. Ik vond dat altijd erg prettig. Een vraag die rustig, kort en wel-bewust wordt beantwoord; een antwoord waar iedereen naar luistert zonder er op in te gaan. ‘Hoe zit je erbij?’ Gave vraag.

Als iemand mij vraagt of alles goed is heb ik altijd de neiging om te antwoorden: ‘Ja hoor, ik neuk nog.’ Soms doe ik dat dus ook maar het landt zelden goed, ik kan het niet laten, leer langzaam :) Mijn antwoord komt voort uit een opmerking van Freek – of was het Youp – in een van zijn conferences. Met ballerige stem: ‘Hey Kerel – gepaste stilte – golf jij al?’. ‘Nee, ik neuk nog!’ Hij blijft geweldig. Ja, wat doe jij met je tijd?

Leeft je kefir nog?

Ik heb aardig wat mensen aan de kefir geholpen, letterlijk. Een levend organisme, probiotica. Het goede alternatief voor anti-biotica. Als ik ze tegenkom dan vraag ik altijd; “En, leeft je kefir nog?’ Meestal hebben ze hem laten sterven. Dan denk ik het mijne, lol. Vaak vragen ze een nieuwe portie. Ha.

Leading the life of a Canadian Lumberjack. Hey Fred, thank you for this remark. It gave me some thoughts. Nice to know you, you crazy Frenchman! Let’s try.

NS
Ja, soms speel ik golf. Als golf-junkey, in joggingbroek, op tennisschoenen, in de contramine dat terrein over.
Regels lappend, vogels uit de lucht schieten, mollen onder de grond belagend en lachend. Paul, ben je zover?

NNS
De deurbel gaat; nog meer boeken. Mijn-tijd, eigen-tijd, tiet zat. Weer iets moois, Bryson was een tip van Paul en Plato had ik zelf al op mijn wensen lijstje. Ha, ik lig in een deuk, ik lees net de titel, ‘Platoonse liefde’. ‘Hey, Kerel, Neuk je nog?’ Ik ga kapot. Mijn buik.