Limburgs kwartiertje

We zouden eigenlijk door de Alpen stiefelen maar door omstandigheden bleven we in de buurt van mijn moeder. Camping Ose Bos in Gulpen bracht veel weer, en een bijzonder klapstuk.

Het weer houdt iedereen bezig. Kafka noemt het codetaal om te laten zien dat je bij de club hoort. Zelf vaar ik wel bij een opmerking van Remie over verkeerde kleding. Dus, gaan! én goede kleding mee.

De eerste wandeling, een Camini – synoniem voor rondje om de kerk – hebben we halverwege afgebroken. Het tweede project voerde ons door Nostalgisch Roermond. De aanhoudende neerslag werd Peets goede gemoed bijna fataal. Een klein pluutje bracht ons tot elkaar en het bevroren Christoffel taartje in De Kroon vergeten we niet meer.

Gelukkig verliep de operatie van moeder nu wel voorspoedig, dus ’s avonds aten wij pasta met zalm, in het zonnetje voor de tent.

Ook gisteren genoten we opnieuw de zon. Van begin tot eind, een zeer mooie en lange wandeling. Over heuvels, door dalen. Langs bossen, door dorpen & velden en on-tel-baar-veel piepende poortjes. Sjoon, Det Limurgsch Landj.

È, al fine, risotto e vino, in fronto al tento*. Una giornata particolare.

* Eigenlijk tenda maar dat rijmt niet.

Liever een ster in mijn voorruit …

Het klapstuk was toch wel ons laatste uurtje op de camping. Het had ’s nachts geregend – de Gulp is goed gevuld – dus benutten we onze tijd om de tent maximaal droog te krijgen. Komt er om 10 uur 22 – wij genieten nog na van ons ontbijtje in het zonnetje – een bejaarde op zo’n elektrische nep fiets bij ons aan tafel. Of we voort willen maken! Hij had geen helm op. Ik vraag hem wie hij is waarop hij vertelt dat hij al 60 jaar op de camping staat. Ha, de Burgemeister, in gedachten. Ik vertel hem dat we de tent nog eventjes laten drogen. Hij maant tot spoed. Ik adviseer hem het terrein te verlaten: “Je verpest mijn laatste koffie momentje.”

De buren van drie verschillende caravans komen hun verbazing bij ons uiten :)) Ik vertel ze dat die man niet te benijden valt.

Terwijl de percolator rustig pruttelt pakken wij verder onze laatste spulletjes in als om klokslag 11 een gast met zijn voiture en caravan het grasveld op komt scheuren; letterlijk. Ik hoor hoe hij in zijn woede de lokale appelboom probeert leeg te schudden. Hij heeft het zelf niet door. Te veel Gulpener genoten wellicht.

Als hij voor mijn tentje uit zijn auto – modelletje ster op de gril – stapt en begint te lamenteren adviseer ik hem even uit de buurt te blijven en dat we met een minuut of tien klaar zullen zijn.

Zijn caravan is aan gort. Geen ster in de voorruit maar een scheur in het zij- en dakpaneel. Hij kan daarentegen nu wél een stuk of 11 appels rapen. Dat is dan een meevaller, hoewel bukken, getuige zijn lichamelijk toestand, wel wat moeilijker zal gaan.

Hoewel ik wel enig plezier ervaar – karma zouden anderen zeggen – baal ik tegelijkertijd ook voor deze man. Je zou maar zo, op de klok, vakantie moeten vieren. Dan ben je niet te benijden. Ik heb hem maar niet verteld over het Limburgs kwartiertje.

Aarden

Het waren enkele bewogen dagen. Ik vind het heerlijk om met mijn kont op de grond te liggen. Altijd al gedaan; aarden. Op deze mooie terrassencamping waren wij nagenoeg de enige met een tent. Tijdens onze tour de Roermond hebben we de uitrusting uitgebreid met een rubberen inloopmat, een minuscuul vegertje en lampionnetjes in de vrolijkste kleuren. Nu horen we er een beetje bij :)

NS
Ik zoek het ‘Limburgs Kwartiertje‘ op en vind een ludiek initiatief van de Bibliotheek van Limburg om onder die titel het lezen van boeken te stimuleren. Gaaf. Ik doe mee.

NNS
Ik had De Heks van Limbricht al lang tussen mijn downloads staan maar heb niks met heksen en bovendien vaak moeite met romans. Vorige week liep mijn e-reader echter vast en moest ik het doen met wat er op stond. Met het oog op ons aanstaande verblijf in het zuiden ben ik er dan toch maar aan dit boek begonnen; onder protest.
Al na enkele paragrafen was ik gekluisterd door het inspirerende verhaal van deze vrouw. Ik lees hoe er in 400 jaar eigenlijk niets veranderd is. De angstaanjagende paters hebben plaats gemaakt voor mannen in dassen. Het is ook een leerzaam verhaal. Het beschrijft elementaire wijsheden ten aanzien van onze natuur en de manier waarop wij ons land én ons zelf kunnen verzorgen. Entgen Luijten is een voorbeeld voor standvastigheid. Iemand die bij haar principes blijft en niet toegeeft aan dwang, manipulatie en geweld. Wow.

NNNS
Wist je dat de laatste heksen in Roermond zijn verbrand. De reeks van heksenprocessen die hier rond 1613 plaatsvond, was de grootste ooit in Nederland. Er werden 64 van hekserij verdachte personen verbrand op de Galgenberg in de buurt van de Kapellerlaan. De geconfisqueerde goederen vervielen aan de landheer. Ook de geestelijke overheid was nauw betrokken voor de uitroeiing van de vermeende heksen.
Ik wist hier echt helemaal niets van. Achteraf valt het dan toch weer bijzonder samen. De Limburgse zogenoemde openlijke gemoedelijkheid – maar draai je rug niet om – zit er in gebrand door de fantastische verhalen van meneer pastoor, aangestuurd door de landheer.